Στις περισσότερες ελληνικές πόλεις, από τις υποβαθμισμένες περιοχές μέχρι τις «καθώς πρέπει», η τέχνη του δρόμου έχει την τιμητική της. Η ανάπτυξη του είδους έχει προκαλέσει ιδεολογικές έριδες ανάμεσα σε σκληροπυρηνικούς γκραφιτάδες και σε πιο ήπιους street artists, που δείχνουν τη δουλειά τους σε χώρους τέχνης....
Την τέχνη του Αλέξανδρου Βασμουλάκη την ξέρουν περισσότερο από τους φιλότεχνους όσοι κυκλοφορούν στο κέντρο της πόλης. Οι φιγούρες του, συχνά γυναίκες με σαρδόνια χαμόγελα και ζευγάρια σε κρίση, δίνουν χρώμα σε πολυκατοικίες και γκρίζους τοίχους: στου Ψυρρή, στο θέατρο «Χώρα», στις εργατικές πολυκατοικίες του Ταύρου. Η μεγαλύτερη, σε διάσταση, τοιχογραφία του βρίσκεται, όμως, στο Κρόιτσμπεργκ του Βερολίνου, ενώ έργα του υπάρχουν ακόμα στην Κίνα και στη Λιουμπλιάνα. Αυτήν την εποχή δείχνει τη νέα του δουλειά στην γκαλερί a.antonopoulou. art (Αριστοφάνους 20, Ψυρρή). Αυτή τη φορά ο street artist μάς προσκαλεί σε ένα ταξίδι που έχει αναφορές στην τέχνη της Αναγέννησης, σ' ένα «ραντεβουδάκι με την ανιψιά του Μποτιτσέλι», όπως επισημαίνει και ο τίτλος της έκθεσης. Αναμφίβολα είναι μια από τις πιο φεμινιστικές που έχουν γίνει ποτέ από άντρα. Συμφωνεί και ο ίδιος. «Οι γυναίκες μου είναι γυμνές, η στάση του σώματος τους είναι συχνά ανάλογη με εκείνη των γυναικών της Αναγέννησης, αν κι έχουν διαφορετικές εκφράσεις. Γελούν σαρδόνια, είναι λίγο ειρωνικές, θέλουν να σαρκάσουν το θεατή, να γελάσουν λίγο με εμάς, να κοροϊδέψουν τον αντρικό κόσμο και το στερεότυπο ρόλο που τους επιβάλλει».
Από τα πρώτα «βρώμικα» γκραφίτι, που άρχισε να κάνει σε ηλικία 14 ετών, και τις μεγάλες τοιχογραφίες σε δημόσιους χώρους έφτασε, κάποια στιγμή, να δείχνει τη δουλειά του στις γκαλερί. Οταν του λέμε, προβοκατόρικα, ότι έγινε «καθώς πρέπει» απαντά νηφάλια: «Αν δεν είχα βιοποριστικές ανάγκες ίσως να μην έκανα εκθέσεις σε γκαλερί. Τι θέλετε, να μείνω άστεγος για να κρατήσω μια περηφάνια; Θεωρώ τη στάση μου πιο τίμια».
Πηγή έμπνευσης για τη νέα του έκθεση υπήρξαν, το ντοκιμαντέρ του Τζον Μπέργκερ «Ways of seeing» από τη δεκαετία του '70 και οι «Βοσκοί της Συμφοράς» του Νίκου Παπατάκη. «Στο πρώτο βλέπουμε πώς η σημερινή γυναίκα "γλάστρα" και αντικείμενο, γυμνή, διαθέσιμη και παραδομένη στο αντρικό βλέμμα ξεκίνησε από την τέχνη της Αναγέννησης», λέει. «Τότε άρχισε να απελευθερώνεται το εμπόριο, να ξεκινούν οι παραγγελίες προσωπογραφιών από τους πλούσιους και οι καλλιτέχνες να ζωγραφίζουν με έναν συγκεκριμένο τρόπο ώστε να ικανοποιήσουν το αντρικό βλέμμα».
Πηγή (περισσότερα) : www.enet.gr
